Μία από τις φιλοδοξίες που είχα πριν μερικά χρόνια ήταν να γράψω ένα βιβλίο. Φυσικά, αυτή είναι μια πολύ πρωτότυπη φιλοδοξία για κάποιον που μόνο αν του βάλουν το πιστόλι στον κρόταφο διαβάζει βιβλία χωρίς εικόνες. Αλλά τότε μου φαινόταν πολύ καλή ιδέα. Είχα αρχίσει, μάλιστα, ένα «βιβλίο», με θέμα τους γάμους. Ενθουσιάστηκα, έγραψα μερικές σελίδες εν ώρα μαθήματος (κάποια μαθήματα στη σχολή μου το ευνοούσαν) και μετά, όπως ήταν αναμενόμενο, τα παράτησα. Και να που ανακάλυψα τυχαία αυτές τις σελίδες, ψάχνοντας σε ένα παλιό τετράδιο για σημειώσεις. Βιβλίο δεν έχω γράψει ακόμα, αλλά έχω blog – κάτι είναι κι αυτό.
Και έτσι μου ήρθε η ιδέα: να ξαναγράψω εκείνο το «βιβλίο» στο blog μου, προσαρμόζοντάς το στην πραγματικότητα που επικρατεί σήμερα (κι όμως, πριν 5 χρόνια ΔΕΝ ήταν όλα ίδια!), και να προσπαθήσω να το συνεχίσω. Και μιας και είναι Δευτέρα σήμερα, ξεκινάω και αυτό το νέο «κεφάλαιο» του blog μου – το ξέρετε ότι όλα τα κακά ξεκινούν τη Δευτέρα, έτσι δεν είναι; DGIM – Damn God It’s Monday. Και η ιστορία αρχίζει κάπως έτσι…

Εκεί που, σαν κάθε φυσιολογικός άνθρωπος, ανοίγεις τους φακέλους της αλληλογραφίας σου και, σαν ακόμα πιο φυσιολογικός άνθρωπος, είσαι στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού (καθώς τουλάχιστον το 95% αυτών περιέχουν λογαριασμούς κάθε είδους), εντοπίζεις ξαφνικά έναν φάκελο διαφορετικό από τους άλλους. Ξεχωρίζει αμέσως. Δεν γράφει το όνομά σου με τα συνηθισμένα, βλοσυρά μαύρα γράμματα των λογαριασμών, αυτά που αποτελούνται από ψυχρά pixels, ούτε έχει το διάφανο κενό των λογαριασμών, από το οποίο μπορείς να κρυφοκοιτάξεις τη λυπητερή. Είναι μικρός και ελαφρύς (άρα δεν περιέχει διαφημιστικά) και το όνομά σου είναι γραμμένο στο εξωτερικό του με ζεστά, ανθρώπινα γράμματα, με έναν ανθρώπινο γραφικό χαρακτήρα – που κι αυτός από pixels αποτελείται, αλλά δεν του φαίνεται.
Αφήνεις στην άκρη όλους τους άλλους φακέλους και τον ανοίγεις προσεκτικά – αντίθετα με τους φακέλους των παντός είδους λογαριασμών, που καταλήγουν κατακρεουργημένοι στον σκουπιδοτενεκέ. Το χαρτί που βρίσκεις μέσα γράφει (με καλλιγραφικά γράμματα):

Την ώρα που ο ήλιος δύει, μία νέα ζωή ανατέλλει. Δύο ζωές ενώνονται σε μία, με μια μαγευτική τελετή. Θα ήταν τιμή μας να σας έχουμε κοντά μας σε αυτήν την τόσο σημαντική στιγμή της ζωής μας (σ.σ. εννοείται την πιο σημαντική μέχρι την επόμενη: την μέρα που θα βγει το διαζύγιο…)

Η τελετή θα λάβει χώρα στις 31 Αυγούστου 2007, στον Ιερό Ναό Αγίου Παντελεήμονος Κάτω Κορακόπετρας Ευρυτανίας. Ελπίζουμε να σας δούμε εκεί!

Ο γαμπρός     Βασίλης Δεμασχέζης
Η νύφη          Ζαχαρούλα Ξεσκίζογλου

Οι γονείς  Αναξίμανδρος, Πηνελόπη και οι υπόλοιποι που έχουν πεθάνει

Κατασυγκινημένος, βάζεις τα κλάματα που η αγαπημένη σου ανιψιά, που είναι κόρη ενός μακρινού θείου σου, επιτέλους βγαίνει από το ράφι και ετοιμάζεται να ντυθεί νυφούλα. Αμέσως περνούν μπροστά από τα μάτια σου όλες εκείνες οι όμορφες αναμνήσεις που έχεις από τότε που ήταν τόσο δα κοριτσάκι – εκείνη η φορά που την πήρες αγκαλιά και τα’κανε πάνω σου, την άλλη φορά που σε είχε κλωτσήσει στο καλάμι και δεν μπορούσες να περπατήσεις για μία εβδομάδα και τόσες άλλες τρυφερές στιγμές…Ξεσπάς σε ανεξέλεγκτους λυγμούς, λες και είναι να την εκτελέσουν τη γυναίκα (εδώ που τα λέμε αυτό ακριβώς συμβαίνει, αλλά εκείνη την ώρα δεν έχει καμία σημασία)…Και ψελλίζεις, μέσα στην νιρβάνα σου, «η Ζαχαρούλα μου…η ανιψούλα μου…».
Όταν τα παιδιά σου γυρίζουν από το σχολείο και, σοκαρισμένα, σε βρίσκουν πεσμένο στο πάτωμα να κλαις με αναφιλητά, προσπαθείς να τους εξηγήσεις τι ακριβώς συμβαίνει.

– Παιδιά, θυμάστε την ξαδέρφη σας την Ζαχαρούλα;
– Όχι, ποια είναι αυτή;
– Ελάτε ρε, αυτή η καλή κοπέλα που σας είχε στείλει τα Χριστούγεννα μια ωραία κάρτα με αγιοβασίληδες και καμπανούλες; (σ.σ. αναφορά στα θρυλικά «Χριστούγεννα του 1995», όταν ακόμα και κάτι ξεχασμένοι θείοι από την Αυστραλία είχαν στείλει χριστουγεννιάτικες κάρτες)
– Ποια;;;
– Εκείνη που παίζατε μαζί της Scrabble όταν είχε έρθει για επίσκεψη το 1994; (σ.σ. και χρησιμοποιούσε λέξεις όπως «κνελ», «γρουν», «μλαρ», με αποτέλεσμα να κερδίσει με μεγάλη διαφορά)
– Έχουμε εμείς ξαδέρφη με τέτοιο γελοίο όνομα;
– Ναι ρε παιδιά, αυτή που είχε βγει και στα «Παρατράγουδα» για να καταγγείλει τον πατέρα της που την βίαζε και, με την ευκαιρία, τραγούδησε και το τελευταίο χιτ της Βέρας Λάμπρου;
– Α, πες μας έτσι ντε!

Κι ενώ τα παιδιά είναι φορτωμένα με αμέτρητες σημαντικές ερωτήσεις (όπως «καλά, βρήκε γκόμενο αυτή; Τι είναι, τυφλός ή ανάπηρος» και «έχει ακόμα εκείνη την τεράστια κρεατοελιά κάτω από το μάτι;»), στο σκηνικό εισβάλλει η γυναίκα της οικογένειας: Η μαμά. Η οποία έχει τα νεύρα της (πάλι), γιατί ο μπροστινός της στην ουρά του ΑΤΜ ήταν άσχετος και μπλόκαρε το μηχάνημα, με αποτέλεσμα να μην μπορέσει να πάρει τον μισθό της και να αναβάλει αναγκαστικά την αγορά εκείνου του κόκκινου ξώπλατου φορέματος που έχει σταμπάρει από καιρό. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το λεωφορείο καθυστέρησε 44 ολόκληρα δευτερόλεπτα να περάσει και μάλιστα ο οδηγός την παρομοίασε με συμπαθές θηλυκού γένους πουλερικό (κοινώς κότα) όταν του εξέφρασε κόσμια την διαμαρτυρία της. Για την ακρίβεια, του είπε «ρε αλήτη, γι’αυτό σε πληρώνει το κράτος, για να καθυστερείς;», ξεχνώντας προφανώς πως και την ίδια την πληρώνει το κράτος για να βαράει μύγες στο ΙΚΑ. Αλλά πάμε πίσω στο θέμα μας.
Η μαμά, λοιπόν, πάνω στα νεύρα της δεν συνειδητοποιεί καν ότι υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι στο σπίτι και κλείνεται στην κρεβατοκάμαρα, με αποτέλεσμα αφενός να μην προλάβεις να την ενημερώσεις για το ευτυχές γεγονός, και αφετέρου τα παιδιά να πανηγυρίζουν για το ευτυχές γεγονός ότι θα παραγγείλουν πάλι πίτσα, αφού η μαμά δεν προνόησε να μαγειρέψει.
Το βράδυ βγαίνει από την κρεβατοκάμαρα, προφανώς ενοχλημένη από το γουργουρίζον στομάχι της – είναι κι αυτή η κουφάλα η δίαιτα που της σπάει τα νεύρα, καθώς και η εξίσου κουφάλα ζυγαριά, που αρνείται έστω και να πλησιάσει το επιθυμητό νούμερο. Περνώντας από το σαλόνι, σε βλέπει να κάθεσαι μπροστά στην τηλεόραση, η οποία είναι συντονισμένη στην εκπομπή του Πρετεντέρη – προφανώς κατά λάθος. Το απλανές βλέμμα σου και το προκλητικό σου χαμόγελο προδίδουν τη χαρά σου. Και η τελευταία φορά που ήσουν έτσι ήταν την πρώτη φορά που κάνατε σεξ στο Πανεπιστήμιο – αν ήξερες ότι 9 μήνες μετά θα γινόσουν πατέρας δεν θα χαμογελούσες καθόλου. Είσαι ύποπτος – τι ύποπτος, ένοχος…

(η συνέχεια στο επόμενο…)