Θα μελαγχολήσω…

Ξύπνησα πάλι το πρωί με αυτή την αίσθηση ότι κάτι έχω χάσει. Κάτι που ήταν αρκετά κοντά μου για να μπορώ να το αγγίζω, αλλά ταυτόχρονα και τόσο μακριά, που δεν μπορούσα να είμαι σίγουρος αν όντως υπήρξε ποτέ ή ήταν απλά μια παραίσθηση. Μπορεί να είχα δει κάποιο περίεργο όνειρο, αλλά έτσι κι αλλιώς σπάνια θυμάμαι τα όνειρά μου και θα ήταν περιττό να σπάσω το κεφάλι μου για να θυμηθώ το δωράκι-βόμβα (σαν αυτά του Χαχανούλη) που μου είχε φέρει ο Μορφέας…
Είχα ξεχάσει τον υπολογιστή ανοιχτό όλο το βράδυ, με νανούρισε η γνωστή μου playlist, που έπαιζε επίμονα για ένα ζευγάρι αυτιά που δεν μπορούσε να ακούσει…Σαν την ορχήστρα στον Τιτανικό, που έπαιζε μουσική μέχρι το τέλος, κι ας μην ενδιαφερόταν κανείς για τις μουντζούρες στο πεντάγραμμο την ώρα που ένα δολοφονικό παγάκι έγραφε τη δική του ιστορία…
Τη στιγμή που ξύπνησα, ακουγόταν το Everybody Hurts των REM. Ευχαριστώ, κύριε Φαρσέρ, το πιάσαμε το υπονοούμενο…
Ειλικρινά, μερικές φορές σκέφτομαι αυτό που έλεγε ο Γκάρφιλντ: Όλα είναι τόσο τέλεια τραγικά, που δεν μπορώ να μην χαμογελάω! Μερικές φορές, η μελαγχολία είναι τόσο έξυπνα ενορχηστρωμένη, που δεν μπορείς παρά να θαυμάσεις πόσο οργανωμένα σου επιτίθεται!
Άλλωστε, καμιά φορά νομίζουμε πως ήρθε το τέλος του κόσμου, ενώ είναι απλά μια κρίση μελαγχολίας: Δεν είναι απαραίτητα κακό πράγμα η μελαγχολία! Αντίθετα, πιστεύω ότι τα μεγαλύτερα αριστουργήματα σε όλες τις τέχνες προήλθαν από μια τέτοια κρίση. Έχει έναν παράξενο λυρισμό η μελαγχολία, που αν τον αξιοποιήσεις όπως πρέπει σε οδηγεί σε άγνωστα μονοπάτια. Κι όταν γυρίσεις, δε θυμάσαι πώς πήγες εκεί πέρα, όσο και να θες να επιστρέψεις…
Γλυκιά μου μελαγχολία…Καμιά φορά νιώθω ότι μόνο εσένα έχω στον κόσμο…