Έβλεπα χθες το Παρά 5 (ναι, δυστυχώς δε βγήκα χθες το βράδυ…Δεν είχα παρέα…) και μου άρεσε που ο καθένας περιέγραφε τα αγαπημένα του Χριστούγεννα. Εγώ τι θα έλεγα αν με ρώταγαν κάτι τέτοιο;
Εντάξει, ξέρω πως τα φετινά Χριστούγεννα θα είναι, εκτός απροόπτου, τα χειρότερα της ζωής μου, όμως τα καλύτερα; Όσο κι αν σκεφτόμουν, δεν μπορούσα να θυμηθώ κάτι ξεχωριστό: Κάθε χρόνο τα ίδια, στους ίδιους βαρετούς συγγενείς, να τραγουδάμε τα ίδια βαρετά τραγούδια, να τρώμε τα ίδια (αλλά ποτέ βαρετά!) φαγητά, κλπ, κλπ.
Και μετά μου ήρθε το απαραίτητο flashback, που μου θύμισε τα πιο ξεχωριστά Χριστούγεννα της ζωής μου.
Ήταν πριν 2 χρόνια. Είχα ήδη πληροφορηθεί ότι το βράδυ θα πηγαίναμε στην θεία μου (τι έκπληξη!) και δεν ήμουν καθόλου ενθουσιασμένος από αυτήν την προοπτική. Και, την ώρα που ετοιμαζόμουν απρόθυμα για το μοιραίο, δέχτηκα ένα τηλεφώνημα: Η ενθουσιώδης φωνή που ερχόταν από την άλλη άκρη της γραμμής με έβαλε αμέσως σε υποψίες. Μπορώ να πω ότι, σχεδόν με μαθηματική ακρίβεια, ο ενθουσιασμός της για κάτι ήταν αντιστρόφως ανάλογος της προθυμίας μου να το κάνω.
Το μαθηματικό μου θεώρημα επιβεβαιώθηκε και εκείνη τη μέρα: Στο υποτυπώδες «πάρτι» θα ερχόταν και ένα 4χρονο κοριτσάκι, το οποίο πίστευε ακόμα στον Αη Βασίλη. Μάλιστα, οι γονείς της τής είχαν πει ότι θα έρθει ο ίδιος να της δώσει το δώρο το βράδυ.
Όσο κι αν δεν πιστεύω στις ηλίθιες ερωτήσεις (αλλά στους ηλίθιους ανθρώπους), νομίζω πως εκείνη την ώρα έκανα μια τέτοια: «Κι εγώ τι σχέση έχω με όλα αυτά;». Πράγματι, ήταν μια αφελής ερώτηση. Ήταν προφανές ότι εγώ ήμουν η πρώτη επιλογή για τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην υπερπαραγωγή «Ένας Άη Βασίλης στο Νέο Ηράκλειο».
Φυσικά, δεν είχα καμία όρεξη να φορέσω τα κόκκινα, αλλά δε χρειάζονται φλυαρίες: Τελικά με έπεισε. Στο κάτω κάτω, για μένα δεν ήταν τίποτα, ενώ η μικρή θα απογοητευόταν πολύ αν δεν ερχόταν ο Άγιος.
Ομολογώ πως το σχέδιο ήταν καλοστημένο: Η στολή του Άη Βασίλη ήταν στρατηγικά τοποθετημένη στην τουαλέτα. Το μόνο που είχα να κάνω ήταν να πάω εκεί σε κάποια στιγμή που δε θα με έβλεπε η μικρή και να φορέσω τη στολή. Από εκεί και πέρα, έπρεπε να βάλω σε λειτουργία την υποκριτική μου ικανότητα.
Έτσι κι έγινε. Ντύθηκα στα γρήγορα στην τουαλέτα και βγήκα ως Άγιος Βασίλης. Όταν με είδε η μικρή, έμεινε με το στόμα ανοιχτό. Μπήκα αμέσως στο πετσί του ρόλου: «Χο χο χο! Ήσουν καλό κοριτσάκι φέτος;», της είπα με φωνή χιλίων Χριστόδουλων. Ακόμα σοκαρισμένη από αυτό που έβλεπε μπροστά της, έγνεψε ντροπαλά. «Ε, τότε αυτά είναι για σένα», απάντησα και της έδωσα ένα σάκο με παιχνίδια. Όπως ήταν αναμενόμενο, ασχολήθηκε αμέσως με τα παιχνίδια και με ξέχασε εντελώς, οπότε βρήκα την ευκαιρία να επιστρέψω στην αρχική μου μορφή.
Όταν επέστρεψα, έπρεπε και πάλι να επιστρατεύσω το (ακατέργαστο) υποκριτικό ταλέντο μου, για να δείξω έκπληκτος που είχα χάσει την επίσκεψη του Άγιου Βασίλη λόγω ενός έκτακτου φαξ που έπρεπε να στείλω άμεσα.
Δεν ξέρω αν έχει μάθει ακόμα ποιος ήταν εκείνος ο ψεύτικος Άγιος Βασίλης που της είχε φέρει τα δώρα των γονιών της εκείνη τη μέρα. Όμως, ξέρω ότι χάρη σε μένα, εκείνα τα Χριστούγεννα ήταν ξεχωριστά γι’αυτήν. Το ίδιο και για μένα…