Η μελανιά του έρωτα…

Τα σημάδια του έρωτα είναι πολλά. Όλοι τα έχουμε νιώσει και είναι περιττό να τα αναφέρω. Όμως τα περισσότερα είναι αόρατα. Και τα ρίγη, και το φτερούγισμα στα στήθη, οι μαχαιριές στην καρδιά…

Όμως υπάρχουν και φανερά σημάδια, τόσο φανερά που μπορεί να τα δει ο καθένας. Αυτά είναι τα πιο ωραία σημάδια, αυτά που μένουν στο σώμα για καιρό, αυτά που σου θυμίζουν πως ο έρωτας δεν είναι κάτι άπιαστο, αυτά που φωνάζουν από μακριά ότι κάπου εκεί γύρω υπάρχει ένας ερωτευμένος, αυτά που μοιάζουν να πονάνε αλλά στην πραγματικότητα δίνουν μια απερίγραπτη χαρά, οι μελανιές του έρωτα…

Σήμερα κυκλοφορούσα όλη τη μέρα με τη μελανιά του έρωτα σε εμφανές σημείο. Δεν ντρεπόμουν, γιατί να το κάνω άλλωστε; Όταν είσαι περήφανος για κάτι είναι τουλάχιστον ανάρμοστο να το κρύβεις. Πράγματι, ένιωθα τον κρύο αέρα να περνάει μέσα από τη μελανιά μου, να κυλάει στο αίμα μου και να με κεντάει γλυκά κάτω από το δέρμα. Μια υπέροχη αίσθηση που θα ήθελα να κρατήσει για πάντα.

Κρίμα που κάποια στιγμή θα σβήσει…Δεν θα υπάρχει για πάντα εκεί να μου ερεθίζει τη μνήμη…Αλλά θα θυμάμαι πάντα, θα έχω μια ακαθόριστη ανάμνηση. Κάτι είναι κι αυτό, αλλά δεν είναι χειροπιαστό. Η ανάμνηση είναι επιρρεπής σε αλλοιώσεις, το χειροπιαστό αντέχει στο χρόνο. Η μελανιά μου σε 2-3 μέρες θα έχει εξαφανιστεί. Αυτό που νιώθω θα είναι ακόμα εκεί, ίσως και πιο δυνατό από πριν, ποιος ξέρει…Αλλά γιατί να εξαφανιστεί; Γιατί να μη μείνει εκεί λίγο ακόμα, να την κοιτάζω στον καθρέφτη και να ξέρω πως έχω έναν λόγο παραπάνω να νιώθω περήφανος για τον εαυτό μου;

Αγαπημένο μου μωβ χρώμα, σύντομα θα είσαι παρελθόν…Απόλαυσε την ύπαρξή σου όσο μπορείς, γιατί είναι γραφτό σου να χαθείς πρόωρα…Να βουλιάξεις σε ένα ανάξιό σου πετσί και να χαθείς για πάντα…Μη φύγεις ακόμα…Ζήσε μέσα μου, και βοήθα με να ζήσω μέσα από σένα…Ποιος ξέρει. Ίσως να μην είσαι το τέλος, ίσως να είσαι ο προάγγελος μιας νέας ευκαιρίας…Ποιος ξέρει…