Ο άνθρωπος του μετρό

…είδα χιόνι μετά από έναν χρόνο! Τι όμορφο που είναι το γαμημένο!

…κέρδισα στα χαρτιά, και μάλιστα το σεβαστό ποσό των 36 ευρώ! Άμα σε θέλει…

…»ρούφηξα» μέσα σε δύο μέρες δύο εκπληκτικά βιβλία κόμικ: το μαθηματικοφιλοσοφικό Logicοmix και το γλυκόπικρο αυτοβιογραφικό Persepοlis (1 και 2) της Μarjane Satrapi. Τα συνιστώ ανεπιφύλακτα.

…αποχαιρέτησα το 2008, ένα από τα χειρότερα έτη που έχω ζήσει. Στα τσακίδια.

…συγκλονίστηκα από την εν ψυχρώ δολοφονία ενός 15χρονου παιδιού από έναν αστυνομικό. Κι ακόμα περισσότερο από την πιθανότητα αυτός να μείνει ατιμώρητος.

…έζησα τα πιο άνοστα Χριστούγεννα της ζωής μου. Τα πρώτα που δε γιόρτασα. Και ίσως όχι τα τελευταία.

…άκουσα τραγούδια από το τελευταίο cd της Βίσση και νομίζω ότι η ελληνική ποπ δεν πέθανε απλώς, αλλά έχει αρχίσει και να σαπίζει…

…είδα το πολυδιαφημισμένο «Βank Βang», και απογοητεύτηκα. Όχι πως το μετάνιωσα, αλλά περίμενα περισσότερο γέλιο.

…ανακάλυψα κάτι ακόμα στο οποίο είμαι άχρηστος: το πατινάζ! Πάλι καλά που τη σκαπουλάρισα με δύο τούμπες μόνο!

…αναγκάστηκα να μπω σε εκκλησία, εξαιτίας μιας στρατιωτικής γιορτής. Τουλάχιστον έφαγα κάμποσα πρόσφορα.

…είδα, μετά από κι εγώ δεν ξέρω πόσα χρόνια, ένα επεισόδιο του παλιού αγαπημένου μου καρτούν «Cοunt Duckula»! Βέβαια, δε μου φαίνεται πια τόσο αστείο, αλλά η νοσταλγία μου αρκεί.

…απογοητεύτηκα από τον «μεσσία» Ομπάμα, που έκανε την κότα για την επίθεση του Ισραήλ στη λωρίδα της Γάζας. Τώρα, σωθήκαμε!

…στενοχωρήθηκα που δεν μπόρεσα να πάω σε καμία πορεία ή εκδήλωση διαμαρτυρίας. Πού χρόνος για τον φαντάρο;

…απογοητεύτηκα από το Βellas ΤV. Νομίζω ότι όλοι περιμέναμε περισσότερα από ένα τέτοιο εγχείρημα.

…ενθουσιάστηκα με τη συμβολική κατάληψη της ΕΡΤ. Όποιος δεν το πήρε ούτε τώρα το μήνυμα, δε θα το πάρει ποτέ.

…είδα το χριστουγεννιάτικο δέντρο της Αθήνας να γίνεται παρανάλωμα και δε λυπήθηκα καθόλου. Δεν έχουμε ανάγκη ένα μικρόψυχο σύμβολο αντι-μιζέριας.

…ευχήθηκα πολλά «Χρόνια πολλά». Κι ας μην τα εννούσα.

Ο μέγας φιλόσοφος Σαρτρ έχει πει ότι «η Κόλαση είναι οι άλλοι».

Αλήθεια, τι είναι Κόλαση; Είναι το μέρος όπου πηγαίνουν οι αμαρτωλοί για να εξαγνιστούν για τις αμαρτίες τους. Είναι ένα μέρος που πηγαίνεις παρά τη θέλησή σου και υφίστασαι ανείπωτα μαρτύρια.

Με αυτή την έννοια, οι άλλοι είναι πράγματι μια Κόλαση. Έρχονται παρά τη θέλησή μας, από καθαρές συμπαντικές συμπτώσεις, και μας ταλαιπωρούν, άλλοι περισσότερο κι άλλοι λιγότερο. Από την πιο γλυκιά γκομενίτσα, μέχρι τον πιο ενοχλητικό γείτονα που πετάει τα σκουπίδια του στον κήπο μας.

Θα μου πείτε ότι ο άνθρωπος είναι ζώο κοινωνικό, έχει ανάγκη τους άλλους. Πράγματι, αλλά ο έμφυτος μαζοχισμός ενός βαθιά αντιφατικού ζώου δεν αναιρεί τίποτα. Οι άλλοι είναι μια Κόλαση συνυφασμένη με την ίδια την ύπαρξή μας. Έχουμε ανάγκη αυτήν την Κόλαση. Μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε, κυριολεκτικά.

Κι αν οι άλλοι είναι το καταφύγιό μας, αυτοί που μας συντροφεύουν στις δύσκολες στιγμές και μας δίνουν κουράγιο όταν το χρειαζόμαστε; Μπα, δε νομίζω. Όλοι οι άνθρωποι έχουν διαφορετικές επιθυμίες και ανάγκες. Είναι απολύτως αναπόφευκτο να μην συγκρουστούν κάποτε δύο άνθρωποι, ακόμα κι αν μοιάζουν αδελφές ψυχές. Ακόμα και τα δίδυμα αδέλφια τσακώνονται. Έτσι, για να είναι απαραίτητη η συμβίωση μαζί τους, πρέπει να κάνουμε όλοι υποχωρήσεις στα «θέλω» μας. Με το ζόρι, παρά τη θέλησή μας, όπως σε μια Κόλαση.

Και μετά είναι και το άλλο: Αν κανείς δεν δεχτεί να υποχωρήσει; Τότε δεν υπάρχει συμβίωση. Υπάρχουν δολοφονίες, πισώπλατες μαχαιριές και άλλα μαρτύρια της Κολάσεως. Ο άνθρωπος είναι το μόνο ζώο που σκοτώνει για ευχαρίστηση, για να ικανοποιήσει τη δίψα του για εξουσία, για εκδίκηση, για δόξα ή δεν ξέρω κι εγώ για τι άλλο.

Αν δεν υπήρχαν οι άλλοι, ο κόσμος θα ήταν ονειρεμένος, ένας μοναχικός παράδεισος. Δε θα είχες πού να μιλήσεις, αλλά τουλάχιστον θα μπορούσες να κάνεις ό,τι γουστάρεις.

Επομένως, συμφωνώ με την άποψη του Σαρτρ ότι η Κόλαση είναι οι άλλοι.

Τhe_Stranger

(Υ.Γ.: Τι μ’έπιασε χριστουγεννιάτικα;;;)

Η ζωή έξω από τον Στρατό, έστω και για λίγες μέρες, έχει πλάκα. Είναι λες και κάποιος πάτησε επιτέλους το fast fοrward και με έβγαλε από τη μονότονη παύση μου, από το πλάνο που εδώ και μήνες ήταν κολλημένο σε έναν μαλάκα που φορούσε χακί. Έστω και προσωρινά.

Όταν κάνεις αυτά που στ’αλήθεια θέλεις να κάνεις, όλα σου φαίνονται όμορφα, ή έστω υποφερτά. Η πολυκοσμία, η φασαρία, η κίνηση, όλα αυτά αντέχονται όταν ξέρεις ότι είναι αναπόφευκτα για να φτάσεις σε κάτι που επιθυμείς. Όταν τα περνάς αναγκαστικά, για τους άλλους, τότε είναι εξοντωτικά.

Ακόμα και με τις γνωστές ιδιαιτερότητες αυτών των Χριστουγέννων, οι γιορτές πέρασαν ευχάριστα για μένα. Γιατί πήρα μια γερή δόση ελευθερίας. Μπορεί την ώρα που αλλάζει ο χρόνος να είμαι μια παγοκολώνα στη σκοπιά. Ε, και λοιπόν; Τον Φεβρουάριο απολύομαι, και θα ξορκίσω όλα τα κακά του Στρατού με ένα πάρτυ μασκέ, στο τέλος του οποίου θα κάψω τελετουργικά τα χακί κουρέλια μου – ή ό,τι έχει απομείνει από αυτά μέχρι τότε. Μόνο η ουρά του γαϊδάρου έμεινε, άντε και λίγος κώλος. Τώρα θα κωλώσω;

Και μετά μαθαίνεις για την ξαφνική χριστουγεννιάτικη επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα, για τους εκατοντάδες αθώους νεκρούς. Και σκέφτεσαι ότι εκείνη η «πειραγμένη» γνωστή σου που λέει ότι ο Χίτλερ έκανε μισή δουλειά με τους Εβραίους μπορεί και να μην είναι τόσο πειραγμένη. Αν και η βλακεία είναι παγκόσμιο φαινόμενο και σίγουρα όχι αποκλειστικότητα των Εβραίων.

Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που σκέφτομαι πόσο καλύτερα θα ένιωθα αν ήμουν ακόμα ένας λοβοτομημένος τηλεθεατής. Να βλέπω τη «Στιγμή της Αλήθειας», τα σκουπίδια της Τατιάνας και της Δρούζα, τα μαγνητοσκοπημένα τηλεγλέντια, τα κοσμικά κουτσομπολιά, τα απανταχού ψώνια που θεωρούν ότι 15 λεπτά δημοσιότητας είναι λίγα…Και να αδιαφορώ για τους πολέμους, τις αδικίες, τις παγκόσμιες εξελίξεις. Να θεωρώ πιο σημαντικές τις θέσεις των άστρων από την παγκόσμια ιστορία, θα έλεγαν οι Στέρεο Νόβα.

Αλλά μου είναι αδύνατο. Γαμώτο.

Καλά Χρωστούγεννα σε όλους. Τα χειρότερα έρχονται τροχάδην.

Ο Ιησούς Χριστός, ο επονομαζόμενος και με γύρω στους 18.000 επιθετικούς προσδιορισμούς, γεννήθηκε σε μία φάτνη στην πόλη Ναζαρέτ μεταξύ 1 π.Χ. και 1 μ.Χ.

Ο πραγματικός του πατέρας, όπως όλοι, πίστευε ότι ήταν Θεός. Μετά τη σύλληψη του παιδιού, αυτός εξαφανίστηκε και η μητέρα του τα’φτιαξε με έναν ξυλουργό, τον οποίο έπεισε ότι ήταν παρθένα, και ότι το παιδί το έφερε ο κρίνος, που τον γονιμοποίησαν οι μελισσούλες.

Ο Χριστός ήταν ήδη σταρ πριν ακόμα γεννηθεί. Ένας μανιακός δολοφόνος, ονόματι Ηρώδης, σκότωνε εν ψυχρώ όποιο παιδάκι έβλεπε μπροστά του (πρόσφατες μελέτες συμπεραίνουν ότι μάλλον ήταν αστυνομικός στο επάγγελμα), επειδή πίστευε ότι ένα από αυτά όταν μεγάλωνε θα γινόταν κομμουνιστής. Ευτυχώς, δεν πέρασε από το μυαλό του ότι αυτό το επικίνδυνο βρέφος θα γεννιόταν σε έναν στάβλο.

Ο μικρός Ιησούς ήταν πολύ διαφορετικό παιδάκι από τα άλλα. Πρώτα απ’όλα, ήταν το μοναδικό παιδάκι που είχε μούσια. Κι επίσης ήταν το μοναδικό παιδάκι που κυκλοφορούσε στους δρόμους της Ναζαρέτ με ένα φωτοστέφανο μονίμως πάνω από το κεφάλι του.

Μεγαλώνοντας με την εντύπωση πως είναι όντως ο Υιός του Θεού, το πίστεψε κι ο ίδιος. Άρχισε να γυρίζει σε όλο τον κόσμο και να κηρύττει ότι ο «μπαμπάς» του θα έρθει και θα πάρει όλους τους καλούς στον Παράδεισο και θα στείλει όλους τους κακούς στην Κόλαση, κι ότι ο «μπαμπάς» του είναι παντοδύναμος και πανάγαθος και πανταχού παρών και τέτοια ωραία. Όπως ήταν αναμενόμενο, κανείς δεν τον πίστευε, εκτός από 12 περιθωριακούς τύπους, που δεν είχαν τίποτα καλύτερο να κάνουν στη ζωή τους από το να ξεποδαριάζονται στο περπάτημα πίσω από έναν περίεργο τύπο.

Για να τον πιστέψουν όλοι, λοιπόν, άρχισε να κάνει θαύματα. Προσπάθησε να πετάξει. Δεν τα κατάφερε – κι έσπασε και κάποια κόκαλα. Αλλά δεν το έβαλε κάτω. Γι’αυτό άρχισε να κάνει ταχυδακτυλουργικά κόλπα. Ένα βράδυ στην Κανά «μετέτρεψε» το νερό σε κρασί (στην πραγματικότητα είχε αλλάξει από πριν τα μπουκάλια), μια άλλη φορά «περπάτησε» στο νερό (στην πραγματικότητα το νερό είχε παγώσει και απλά έκανε πατινάζ), αλλά το κορυφαίο του κόλπο ήταν η «ανάσταση» ενός τύπου, του Λάζαρου, ο οποίος ήταν απλώς ένας κολλητός του Χριστού, τον οποίο πλήρωσε για να κάνει τον ψόφιο κοριό και μετά να «αναστηθεί», και καλά.

Τα κόλπα έπιασαν. Όλοι ενθουσιάστηκαν μαζί του και πίστεψαν ότι όντως ήταν αυτός που έλεγε. Αλλά οι κυβερνώντες της εποχής δεν τον έβλεπαν με καλό μάτι, γιατί στις δημοσκοπήσεις τους έριχνε τουλάχιστον 10 μονάδες, και φοβόντουσαν ότι μπορεί να έκανε δικό του κόμμα και να να τους αφήσει εκτός βουλής. Έτσι, συνεννοήθηκαν με έναν μαθητή του, τον Ιούδα, ο οποίος ήταν γνωστό κωλοπαίδι, όμως ο Χριστός τον έπαιρνε πάντα μαζί του γιατί έλεγε καλά ανέκδοτα και έφτιαχνε και καλό freddo. Ο Ιούδας δεν είχε καμία αντίρρηση να «καρφώσει» τον δάσκαλό του έναντι 30 αργυρίων, ποσό που με τις σημερινές ισοτιμίες ισούται με 2,14 ευρώ, αλλά τότε μπορούσε να αγοράσει τέσσερα οικόπεδα με υψηλό δείκτη δόμησης και προβλεπόμενο χώρο για πισίνα ολυμπιακών διαστάσεων.

Ο Χριστός οδηγήθηκε σε δίκη για εκτέλεση ταχυδακτυλουργικών κόλπων χωρίς άδεια ταχυδακτυλουργού και ο δικαστής, Πόντιος Πιλάτος, όχι μόνο τον βρήκε ένοχο, αλλά τον βρήκε και βρώμικο, γι’αυτό και μόλις βγήκε από την αίθουσα πήγε και έπλυνε τα χέρια του, μην κολλήσει καμιά λέπρα.

Ο Χριστός καταδικάστηκε σε θάνατο με σταύρωση. Κάτω από τον σταυρό τον παρακολουθούσαν να αργοπεθαίνει η δυστυχισμένη μητέρα του, που δεν περίμενε ότι το αθώο ψεματάκι της θα οδηγούσε εκεί, οι 11 από τους 12 μαθητές του (ο Ιούδας συνειδητοποίησε ότι αντί για αργύρια του είχαν δώσει σοκολατάκια με ασημί περιτύλιγμα και αυτοκτόνησε πάνω στα νεύρα του) και ένα τηλεοπτικό συνεργείο του Nazareth TV, το οποίο κάλυπτε αποκλειστικά σε ζωντανή μετάδοση το γεγονός.

Μετά τον θάνατό του, οι μαθητές του υποστηρίζουν ότι αυτός αναστήθηκε – εκτός από τον Θωμά, που επέμενε ότι τα κόλυβα της κηδείας του είχαν κάτσει βαριά στο στομάχι και είχε παραισθήσεις. Αλλά ποιος τον χέζει τον Θωμά, έτσι;

Η μνήμη του Χριστού γιορτάζεται κάθε φορά που κατεβάζουμε Χριστοπαναγίες, αλλά επισήμως γιορτάζουμε τη γέννησή του στις 25 Δεκεμβρίου, παρότι στην πραγματικότητα γεννήθηκε στις 25 Μαϊου, για να έχουμε περισσότερες μέρες συνεχόμενης άδειας από τη δουλειά.

Από τη μέρα που γεννήθηκα μοιάζω να προσπαθώ να αποδείξω στον εαυτό μου και στους άλλους ότι είμαι εντελώς άχρηστος για οτιδήποτε. Κατά καιρούς έχω επιδείξει αξιοζήλευτη ασχετοσύνη στο μπόουλινγκ (και τριπλάσια σε διάμετρο να ήταν η μπάλα, στράικ δεν θα έκανα), στο μπιλιάρδο (αν και κατάφερα να μη σκίσω την τσόχα), στη σκοποβολή (μπαλωθιές στο γάμο του Καραγκιόζη), στη ζωγραφική (εκτός από την αφηρημένη, που όσο ανίκανος κι αν είσαι την πετυχαίνεις εύκολα), στο σχέδιο (ακόμα και με χάρακα οι γραμμές μου βγαίνουν τεθλασμένες), στο κολύμπι (άμα δεν πατώνω πνίγομαι), στην οδήγηση (έχω ανακηρυχθεί δημόσιος κίνδυνος σε 4 νομούς), σε οτιδήποτε έχει να κάνει με τον Στρατό (οι γκάφες μου θα μνημονεύονται για χρόνια), στα μαστορέματα (πόσοι Strangers χρειάζονται για να αλλάξουν μια λάμπα; Άσε, θα φωνάξω ηλεκτρολόγο), στη δημιουργική γραφή (αυτό το blοg είναι η ζωντανή απόδειξη) και γενικά σε οτιδήποτε έχω επιχειρήσει να κάνω όλα αυτά τα χρόνια.

Και σαν πιστός μαζοχιστής που είμαι, συνεχίζω να δοκιμάζω νέα πράγματα, δίνοντας κάθε φορά νέες διαστάσεις στην έννοια της ανικανότητας. Πιο πρόσφατο κατόρθωμά μου; Μία λέξη θα πω μόνο: Πατινάζ.

Ναι, λοιπόν, εγώ που και στο δρόμο όταν περπατάω σκοντάφτω, δοκίμασα την τύχη μου σε κάτι που απαιτεί τέλεια ισορροπία. Και το αποτέλεσμα ήταν αυτό που φαντάζεστε. Στη μισή ώρα που φόρεσα τα παγοπέδιλα, κρατώντας σφιχτά με τα δύο χέρια την μπάρα στην άκρη για να μείνω όρθιος, πρόλαβα να φάω δύο αυτοκρατορικές τούμπες, χαρίζοντας άφθονο γέλιο στους παρευρισκόμενους θεατές, μπαμπάδες και μαμάδες που φοβόντουσαν να μπουν στο παγοδρόμιο, αλλά και στους άλλους πατινέρ, που έδειχναν πολύ πιο άνετοι – ακόμα και κάτι παιδάκια 5-6 χρονών είχαν πολύ μεγαλύτερη άνεση και χάρη από μένα.

Μπορώ να πω ότι πραγματικά ευχαριστήθηκα τις δύο παγωμένες τούμπες μου, άλλωστε ήμουν προετοιμασμένος ψυχολογικά γι’αυτές.

Και τώρα; Τώρα νομίζω ότι μπορώ να δείξω την ασχετοσύνη μου σε κάτι άλλο. Ίσως στο bungee jumping; Στο snοwbοard;

Βe afraid. Βe VERY afraid.

…στη γέννησή του, οι τρεις μάγοι θα έφερναν μπουκάλια, στουπί και βενζίνη.

…οι 12 «μαθητές» του θα ήταν στην πραγματικότητα κουκουλοφόροι εκπαιδευμένοι να τα σπάνε και να τα καίνε όλα.

…θα έλεγε «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω», ώστε να έχει ο ίδιος τη χαρά να πετάξει την πρώτη πέτρα στους μπάτσους της εποχής.

…θα έγραφε σε όλους τους τοίχους της Ναζαρέτ «Λευτεριά στον αναρχικό αγωνιστή Βαραββά», κάτι για το οποίο αργότερα θα μετάνιωνε.

…θα υποστήριζε με την ίδια θέρμη το «αγαπάτε αλλήλους», αλλά θα εξαιρούσε τους μπάτσους.

…μπροστά στον Πόντιο Πιλάτο θα εκφωνούσε ένα μανιφέστο, στο οποίο θα κατακεραύνωνε την κρατική εξουσία και τις ρωμαϊκές δυνάμεις καταστολής.

…ο Ιούδας θα τον κάρφωνε στην αστυνομία και θα γινόταν «ρουφιάνος», «τσιράκι του συστήματος» και «ασφαλίτης». Δεν θα προλάβαινε να αυτοκτονήσει, γιατί θα τον παίρνανε οι άλλοι μαθητές με τις πέτρες.

…δεν θα άλλαζε καθόλου εμφανισιακά: μαλλιά και μούσια.

…θα ενέπνεε τους μαθητές του με παραβολές, όπως «ο κακός ασφαλίτης», «η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα αστυνομία» και «μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι μπάτσοι, αλλά στον άλλο κόσμο θα φάνε την τσαπού».

…τα μεγαλύτερα «θαύματά» του θα ήταν ο πολλαπλασιασμός των μολότοφ στην Κανά και η ανάσταση του Λαζάρου, ενός 15χρονου που είχαν σκοτώσει κάτι Ρωμαίοι ειδικοί φρουροί.

…η σταύρωσή του θα αμαυρωνόταν από τα σοβαρά επεισόδια που θα προκαλούσαν οι «γνωστοί-άγνωστοι» σε τράπεζες και καταστήματα γύρω από τον Γολγοθά.

…αντί για σταυρό, θα ζητούσε να κρεμαστεί σε ένα «Α», με ανοιχτά τα πόδια και τα χέρια, σχηματίζοντας έτσι το σύμβολο της αναρχίας.

…αντί να διώξει τους εμπόρους έξω από το ναό, θα έκανε ντου με τους μαθητές του και θα τους έσπαγαν τις βιτρίνες ή ό,τι είχαν εκείνη την εποχή, τέλος πάντων.

…θα έλεγε: «Όταν σε χτυπάνε στο ένα μάγουλο, γύρνα και ρίχτους μια μολότοφ».

…πιθανότατα, θα τον αποκλήρωνε ο πατέρας του και θα έβρισκε κάποια άλλη να του κάνει ένα νορμάλ παιδί, για να κληρονομήσει τη βασιλεία του.

Όπως το είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου, αυτά τα Χριστούγεννα δεν τα γιορτάζω. Δε συμμετείχα σε κανέναν γιορτινό στολισμό, δε βγήκα για χριστουγεννιάτικα ψώνια, δεν τρώω τα μελομακάρονα με το κιλό. Τα φετινά Χριστούγεννα μου φέρνουν αναγούλα. Μου τη δίνουν τα φωτάκια, οι γιρλάντες, οι αγιοβασίληδες. Ειδικά φέτος. Είναι δυνατόν μια πόλη να ξεχνάει τόσο εύκολα; Να σκεπάζει το αίμα ενός αθώου με φανταχτερές γιρλάντες, να ντύνει τη θλίψη της με πολύχρωμα φωτάκια;

Δεν ξέρω, ίσως είμαι υπερβολικός. Αλλά έχω άδικο; Φοβάμαι. Φοβάμαι πως το θέμα θα ξεχαστεί, θα θαφτεί κάτω από τόνους άχρηστων ειδήσεων, όπως έχει γίνει σε τόσες και τόσες περιπτώσεις, και αυτή η μεγάλη ευκαιρία για μια πραγματική αλλαγή θα πάει χαμένη. Δεν πρέπει να γίνει αυτό. ΚΑΝΕΙΣ δεν πρέπει να ξεχάσει. Ειδικά εμείς, οι νέοι. Οι νέοι των blοgs και του Facebοοk, αυτοί που μέχρι πριν ένα μήνα ήταν μια «καμένη γενιά», και ξαφνικά μετατράπηκε σε μοναδική κινητήρια δύναμη αλλαγής.

Τα παιδιά που κατέλαβαν την ΕΡΤ έδωσαν το μήνυμα: Βγες στους δρόμους. Όχι για να ψωνίσεις χριστουγεννιάτικα δώρα, αλλά για να διεκδικήσεις αυτό που σου αξίζει. «Inactiοn is a weapοn οf mass destructiοn», λένε οι Faithless. Και έχουν δίκιο.

Μου τη δίνει που γράφω πάλι γι’αυτό το θέμα. Δε μου αρέσει. Θα ήθελα να γράψω για τη στολισμένη Αθήνα, τις χαμογελαστές φάτσες στην Ερμού, τα χριστουγεννιάτικα δώρα μου. Αλλά για να το κάνω αυτό πρέπει να κλείσω τα μάτια, να μη βλέπω μπροστά μου. Τι είναι σημαντικότερο, μια γιορτή που τη γιορτάζουμε κάθε χρόνο ή μια ιστορική ευκαιρία να αλλάξουμε τον κόσμο;

Το ξέρω, αυτό το κείμενο είναι μέσα στη μαυρίλα. Αλλά δεν είναι μόνο μαυρίλα. Είναι και ελπίδα. Και πίστη. Αλλά βέβαια είναι και φόβος, καχυποψία – αυτοί είναι ικανοί να βάλουν αποτυπώματα του Αλέξη σε ένα πιστόλι και να πουν ότι ήταν αυτοκτονία. Τους εμπιστεύεσαι;

Ολοκληρώνω. Αυτά τα Χριστούγεννα είναι διαφορετικά απ’όλα τα άλλα. Τουλάχιστον για μένα. Φέτος δεν είναι η γιορτή της αγάπης, αλλά η γιορτή της αντίδρασης. Έτσι πρέπει…

Αγαπητοί τηλεθεατές,

λόγω της αναπάντεχης κατάληψης των κτιρίων της ΕΡΤ από αιμοσταγείς τρομοκράτες, οπλισμένους με μαντίλια και πανό, το σημερινό πρόγραμμα της ΝΕΤ διαμορφώνεται ως εξής:

05:45 ΠΡΩΤΗ ΓΡΑΜΜΗ υποστήριξης των συλληφθέντων στα επεισόδια της περασμένης εβδομάδας

10:00 ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΩΡΑ – ζωντανές συνδέσεις με τα πιο καυτά επεισόδια και τις μαθητικές πορείες από όλη την Ελλάδα, την ώρα που συμβαίνουν

12:00 Αντιεξουσιαστικό δελτίο ειδήσεων

13:00 ΔΙΑΛΥΟΥΜΕ ΕΛΛΑΔΑ, ένα οδοιπορικό στις καταστροφές καταστημάτων και τραπεζών ανά την Ελλάδα

14:15 ΝΗΣΤΙΚΟ ΑΡΚΟΥΔΙ ΔΕΝ ΠΕΤΑΕΙ ΜΟΛΟΤΟΦ

15:00 Αντιεξουσιαστικό δελτίο ειδήσεων

16:00 ΕΧΕΙ ΓΟΥΣΤΟ ΝΑ ΠΛΑΚΩΣΟΥΝ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ

18:00 Αντιεξουσιαστικό δελτίο ειδήσεων

19:00 ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ «Ο Δράκουλας των Εξαρχείων», με πρωταγωνιστή έναν αιμοσταγή ειδικό φρουρό

20:45 ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ – αναδρομή στις κυριότερες αυθαιρεσίες του καπιταλιστικού κράτους που συνέβησαν σαν σήμερα άλλες χρονιές

21:00 Αντιεξουσιαστικό δελτίο ειδήσεων

22:00 ΞΕΝΗ ΤΑΙΝΙΑ «Οι Μέρες της Αφθονίας Σας Είναι Μετρημένες»

00:00 Εξουσιαστικό δελτίο ειδήσεων (έτσι, για αλλαγή)

01:00 Η ΝΕΤ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ…τα καλύτερα στιγμιότυπα από τις πορείες, τα επεισόδια και τις λεηλασίες της ημέρας που μας πέρασε

Ζητούμε την κατανόησή σας για την αλλαγή του προγράμματος.

(Υ.Γ.: Μπράβο στα παιδιά που μπήκαν στα γραφεία της ΕΡΤ! Το χρειαζόμαστε όλοι μας αυτό. «Σταματήστε να κοιτάτε, βγείτε στους δρόμους»…Μακάρι να το πήραν όλοι το μήνυμα…)

Ο Άγιος Ξελευθέριος, ο λεγόμενος και Ελευθερωτής, έζησε στην κελτική πόλη Κρύφτονβιλ τον 9ο αιώνα. Αν και είχε γεννηθεί σε ένα χωριό της Γαλατίας, το οποίο εξαφανίστηκε μετά από σεισμό που προκάλεσε ένας τύπος ονόματι Οβελίξ, ο Ξελευθέριος συνέδεσε το όνομά του με την Κρύφτονβιλ.

Ο Ξελευθέριος είχε δύο αγάπες: Τον Χριστιανισμό και το κρυφτό. Ως ιεραπόστολος, κήρυττε το λόγο του Θεού στους Κέλτες, που δεν είχαν το Θεό τους. Ειδικά οι Κέλτες του άρεσαν πολύ, γιατί εκτός του ότι ήταν κορόιδα και άκουγαν με ενδιαφέρον όσα έλεγε, είχαν πολύ ωραία δάση, στα οποία μπορούσε να παίξει κρυφτό.

Υπήρχε μόνο ένα πρόβλημα: Στους Κέλτες δεν άρεσε το κρυφτό, γιατί ήταν λεβέντες και ό,τι έκαναν το έκαναν φανερά και όχι κρυφά. Οπότε με ποιον θα έπαιζε κρυφτό ο Άγιος; Με τους σκίουρους;

Αλλά ο πολυμήχανος Ξελευθέριος βρήκε τον τρόπο να συνδυάσει τις δύο αγάπες του. Έφερε στην Κρύφτονβιλ μερικές σεξοβόμβες φίλες του, τις οποίες έβαλε να κυκλοφορούν στα δάση της περιοχής. Οι Κέλτες, που ήταν και μπερμπάντηδες, κρυβόντουσαν πίσω από θάμνους και δέντρα, και όταν τις εντόπιζαν, τις έπιαναν και τις έφτυναν (σ.σ. η χλέπα για τους Κέλτες υποδήλωνε έρωτα). Ωστόσο, εκτός από αυτές κυκλοφορούσε στα δάση και ο Άγιος, ντυμένος γυναίκα (οι αγιογραφίες τον δείχνουν πάντα με ένα εμπριμέ φουστάνι, και λέγεται ότι είχε κορμάρα). Αν κάποιος έπιανε αυτόν κατά λάθος, πιστεύοντας πως είναι μία εκ των γυναικών, έλεγε «φτου, η Ξελευθερία!», και τότε οι γυναίκες έμεναν ξανά ελεύθερες και το παιχνίδι άρχιζε πάλι απ’την αρχή.

Αν αναρωτιέστε τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον Χριστιανισμό, σκεφτείτε πόσο χριστιανικό είναι το κρυφτό. Κάποιος αλλόθρησκος προσπαθεί να βρει και να «φτύσει», δηλαδή να φυλακίσει, τους καλούς χριστιανούς που κρύβονται από την οργή του, όμως ο τελευταίος που απομένει «φτύνει» αυτόν και σώζει και όλους τους άλλους.

Ο Άγιος Ξελευθέριος είναι ο προστάτης άγιος του κρυφτού. Η μνήμη του εορτάζεται στις 15 Δεκεμβρίου, μαζί με του Ελευθερίου, για να μη μπερδεύει ο κόσμος τις γιορτές τους.

Λοιπόν, ως εδώ και μη παρέκει! Μην ξανακούσω ποτέ κανέναν να αποκαλεί τους αστυνομικούς «γουρούνια»! Είναι προσβλητική η σύγκριση μεταξύ αυτών των αποκρουστικών, , τεμπέλικων, χοντρών, βρωμιάρικων πλασμάτων με τα συμπαθή τετράποδα! Και μάλιστα, τα γουρούνια θα μπορούσαν να κάνουν πολύ καλύτερα τη δουλειά των αστυνομικών αν τους δινόταν η ευκαιρία. Θέλετε αποδείξεις; Σκεφτείτε τα εξής:

1. Ένα γουρούνι δε θα πυροβολούσε ποτέ έναν 15χρονο. Όχι μόνο επειδή δεν μπορεί να πιάσει το πιστόλι, αλλά και επειδή δεν είναι τόσο ηλίθιο όσο ένας αστυνομικός.

2. Τα γουρούνια κάνουν λιγότερα διαλείμματα από τη δουλειά για φαγητό. Και τρώνε με πιο πολιτισμένο τρόπο.

3. Ένας νεκρός αστυνομικός δε χρησιμεύει σε τίποτα απολύτως, ενώ ένα νεκρό γουρούνι βγάζει ωραιότατο μπέικον.

4. Κανείς δεν θα θεωρούσε προκλητική την παρουσία γουρουνιών στα Εξάρχεια και σε άλλες ευαίσθητες περιοχές.

5. Αντίθετα με τους αστυνομικούς, τα γουρούνια αγαπούν τους ανθρώπους, και ειδικά αυτούς που τα ταΐζουν.

6. Τα γουρούνια είναι πολύ πιο ευγενικά από τους αστυνομικούς της Ασφάλειας όταν σηκώνουν το τηλέφωνο.

7. Ένα γουρούνι δεν θα προσλάμβανε ποτέ δικηγόρο. Αλλά, ακόμα κι αν το έκανε, δεν θα διάλεγε τον Κούγια.

8. Αντί για πυροβολισμούς και δακρυγόνα, τα γουρούνια μπορούν να διαλύσουν μια διαδήλωση ή μια πορεία με πολύ απλό τρόπο: Ομαδικές κλανιές κατά ριπάς.

9. Δε σου κάνει καρδιά να πετάξεις πέτρα σε ένα γουρούνι. Ή μπουκάλι. Ή μολότοφ. Ή να το φτύσεις.

10. Το άσυλο των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων δεν ισχύει για γουρούνια.

11. Μπορεί να τους αρέσει να κυλιούνται στη λάσπη, αλλά σε καμία περίπτωση δε θα εκτόξευαν λάσπη στα θύματά τους, όπως συνηθίζουν να κάνουν οι αστυνομικοί.

12. Τέλος, ένα γουρούνι δεν θα δεχόταν ποτέ να ρίξει τόσο την αξιοπρέπειά του, ώστε να γίνει αστυνομικός, όση ανάγκη κι αν είχε τα λεφτά.